وی می افزاید: سیاهان همچنین تعاملات زیان‌آوری با معتمدین نهادها و موسسات دولتی مانند ارایه کنندگان خدمات درمانی و افسران پلیس دارند که عوامل استرس‌زا را در آنها بیشتر می‌کند. همانطور که سناتور الیزابت وارن نیز گفته، دهه‌ها نژادپرستی ساختاری مانع از آن شده تا خانواده‌های سیاهان و رنگین‌پوستان از خدمات درمانی باکیفیت، محل مسکونی مناسب در حد توان مالی و امنیت مالی برخوردار باشند و بحران کرونا نیز این نابرابری‌ها را بیش از پیش نمودار می‌سازد.
در ادامه این مقاله به ارایه پیشنهادهایی در جهت رفع و کاهش احتمال تماس یا در معرض کرونا قرار گرفتن سیاهپوستان آمریکایی ارایه شده و آمده است که این سیاست‌ها باید در میان کارگرانی اجرا شود که درآمد پایین دارند یا مردمانی که در مناطق روستایی با دسترسی محدود به خدمات بهداشتی زندگی می‌کنند.
در پیشنهاد نخست این نویسنده آمده است: اطلاعات نژادی، مکانی، جنسیتی و سنی باید در اختیار دانشمندان علوم اجتماعی و اپیدمولوژیست‌ها و دیگر محققان بهداشت عمومی قرار گیرند تا آنها بهتر بتوانند برای مقابله با موج آتی کووید-۱۹ برنامه‌ریزی کنند. این اطلاعات نه تنها به جهت‌دهی به منابع کمک می‌کند بلکه کمک می‌کنند مناطقی غیربرخوردار مشخص شوند.
در پیشنهاد دوم نویسنده اندیشکده بروکینگز آمده است: مراکز تست و تریاژ باید در مناطق و محله‌های سیاه‌پوست‌نشین مستقر گردند. مردم باید زودتر تست و تحت مداوا قرار گیرند اما این امر بخاطر نقص کانال‌های درمانی و نابرابری حاکم بر مراکز بهداشت و درمان؛ رخ نمی‌دهد. وقتی که آدم‌ها مریض می‌شوند باید از فرستادن آنها به منازل بدون برخورداری از سامانه حمل و نقل مناسب و یا منابعی برای خرید داروهایی مورد نیاز خودداری کرد. به این ترتیب عملا آدم‌ها را به منازل می‌فرستند تا در تنهایی بمیرند.
در صورت در اختیار قراردادن تاسیسات آزمایش کرونا، نکته مهم این است که باید فکری درباره مکان استقرار این تاسیسات شود. بطور کلی کلیساهای جوامع سیاهپوست مکان‌های ایده‌آل برای تست و تریاژ و درمان هستند چرا که این کلیساها هنوز همانند چسبی عمل می‌کنند که جوامع سیاهپوست را به هم متصل نگه می‌دارد. در طول این بحران، این کلیساها نقشی اساسی برای رساندن غذا، لوازم و بودجه به آنها بازی می‌کنند.
در ادامه پیشنهادها آمده است که مرخصی با حقوق برای کارگران امری اساسی است. کارگران با درآمد پایین نه تنها درصد ابتلای بالا دارند بلکه دیگران را در معرض ابتلا قرار می‌دهند چرا که مجبورند وقت بیماری کار کنند و با بیماری به خانه‌های خود بروند و بیشترشان نمی‌توانند تحمل هزینه‌های یک روز سرکار نرفتن را بپردازند. اجرای طرح مرخصی با حقوق برای کارگران حیاتی است و از گسترش ویروس جلوگیری می‌کند.
این مقاله همچنین تاکید می‌کند که باید حق سختی کار برای کارگران مراکز اساسی یا کارکنان بخش‌های خط مقدم مقابله با ویروس در نظر گرفته شود. هر چند این مبلغ برای کسانی که جانشان را در هر روز و هفته در معرض خطر قرار می‌دهند ناچیز خواهد بود.
در انتهای این مقاله با اشاره به این که دولت فدرال و دولت‌های محلی باید حقوق و درآمدی مکفی به کارکنان بخش‌های حیاتی ارایه کنند، آمده است: این پاندمی کووید-۱۹ نشان دهنده اهمیت برابری در خدمات درمانی و جریان نظام پولی است.